Karibu Sana!

Karibu!

Na een goede vlucht zonder vertraging met normaal aangekomen backpacks kwamen we aan in een zonnig en warm Tanzania. Bij de hospitali werden we meteen opgevangen door een big african mama die ons van eten en drinken voorzag, terwijl we wachten op de sleutel van ons guesthuose. Dit duurde wel een paar uur, want alles gaat natuurlijk 'polepole' (rustig aan). Ons huisje is prima, maar dan wel na een flinke schoonmaakbeurt ;) Helaas kunnen we niet koken, want het gasfornuis is stuk en missen de pannen, dus koken we bij onze afrikaanse buren. Dat zijn 3 lieve vrouwen die een opleiding doen tot nursing teachers in het ziekenhuis.

Elke dag startten we met een prayer in de chapel om 7.45u. Daar horen we een swahili preek aan van een grote donkere pastoor in een witte jurk (die heel vals en uit het ritme zingt, maar zich hier niet door laat storen). Overigens zijn de liedjes wel het mooiste deel van de hele ochtend, Want de rest kan aardig goed gospel zingen. Vervolgens komt de overdracht, waarbij een clinical officer wordt uitgehoord, net als de co in nederland. En dan is het aan onszelf wat de rest van de dag brengt.

De eerste dag: We werden meteen meegenomen door Bob (een geintegreerde amerikaan uit Nebraska, die hier al 7 jaar woont en voor het ziekenhuis werkt) naar Moshi. Hij had last van zijn oog dus gingen we naar een oogspecialist in een groot ander ziekenhuis (KCMC). Al een hele ervaring op zich! Wachtkamer vol met vrolijke kleuren van de prachtige kleding en maasai met rare oorringen en sandalen van autobanden. Maar aapjes kijken gaat 2 kanten op, want wij mogen hen dan bewonderen, deze mzungus (blanken) worden ook volop aanschouwd!
Bob heeft ons onderweg veel uitgelegd en verteld, super leuk. Op de terugweg (bob achter het stuur met verwijde pupillen en wij op de ahcterbank, want ze rijden op de andere kant van de weg en levensgevaarlijk) heeft hij ons wat leuke spots in Moshi laten zien.

2 dag: We hebben een overvol spreekuur met hypertensie en diabetes bijgewoond (ca 90 pt), waarna we door bob werden gebeld of we meegingen naar de village. Hij runt een project: houses for health, waarbij ze stenen huizen bouwen voor mensen die niks hebben en vanwege medische conditie weinig daaraan kunnen verbeteren. Nu gingen we langs een familie waarvan het huis net af was om hier foto's van te maken. Na een modderige rit door de vallei op geleide van gps kwamen we aan bij het huisje. Het was 2 kamers groot, zonder elektriciteit en water voor 7 mensen. Maar tienduizend keer beter dan het houten hutje waar ze eerst n woonden. Echt geweldig om die dankbare gezichten te zien!

Dag 3 begonnen we in de HIV kliniek, maar werden dismissed halverwege want de dokter voelde zich niet lekker en liet zich gelijk op malaria testen (want griep bestaat hier niet) 's avonds had bob Nebraska night met wat amerikanen en konden wij een lift krijgen naar ' El Rancho' het beste indiase restaurant in Moshi. Alleen maar mzungus en heerlijk gegeten

Dag 4 zijn we met de hospice department op outreach geweest. SUper gaaf! We zaten in een kerk waar we om de beurt dokter of apotheker mohten spelen. We waren voorzien van 1 stethoscoop, 1 bloeddrukmeter en 3 dozen medicijnen en daarmee hebben wij een spreekuur gedaan voor patienten die van ver weg moesten komen (veel maasai die 3-4 mile moesten lopen door de regen en modder). Eerst moesten we wachten tot de wachtkamer vol zat, vervolgens gingen we koffie drinken en toen begon het spreekuur. Het ging wel aardig tegen ons gevoel in, want lichamelijk onderzoek werd niet gedaan (op bloeddruk na en Julia die een milt heeft gevoeld, omdat ze deze splenomegalie toch niet voorbij kon laten gaan (de vrouw leek zwanger)), laat staan aanvullende diagnostiek.
Dus: buikpjin --> antiworm middel + pijnstillen
Hoesten --> amoxicilline of antiworm middel
Andere pijnen --> pijnstiller
Algehele malaise --> advies malaria test.
We probeerden nog te vragen of het niet onschuldige virusinfecties konden zijn, bijv bij een kindje dat 1 dag hoest en continu buiten in de regen loopt, maar een vreemde parasiet die via het peritoneum door het diafragma zich in de longen nestelt, was waarschijnlijker, dus: antiworm middel.

dag 5 waren we vrij en hebben we grote schoonmaak gehouden. Onze was droogt helaas niet, want boven op de kili regent het continu en is het huis te vochtig. Helaas. We zijn nog met onze buurvrouw (Hilda) en de andere mzungu uit duitsland (Marcel) naar de markt geweest om in te slaan voor het eten. Hilda heeft pilau voor ons gekookt en ons geentertaind met filmjes van aanvallende slangen en liedjes van ' Rose' haar persoonlijke heldin. Ook heeft zij Julia geprobeerd te bekeren, want deze wilde toch een keer meemaken hoe ze hier reageren wanneer je vertelt dat je niet naar de kerk gaat... Vanaf nu zijn wij Mkristo in hart en nieren.

Vandaag hebben we een waterkoker gescoord in Moshi, waar we zijn gekomen in een dalladalla. Wisten jullie dat er 30 mensen in een klein wit busje passen als je maar goed propt?

Volgende week volgt hopelijk een nieuw verhaal (afhankelijk van het internet). We hadden een picasa aangemaakt voor de foto's, mar helaas lukt uploaden nog niet. Dus die hebben jullie nog te goed!!

Heel veel liefs uit Afrika!!