Tanzanian lifestyle

Habari? Nzuri, ahsante!

Ons swahili wordt steeds beter ;) Alleen echt een goed gesprek, laat staan een medisch gesprek, zit er nog niet in hoor. Wel beginnen we ons hier echt thuis te voelen en kennen we de nodige plekken om boodschappen te doen etc. Al blijft het ontbreken van een wasmachine voor Julia moeilijk om te accepteren.

Wat we deze week hebben gedaan en gezien:
Zondag was een spannende dag. We hadden van 48 tot 20 dollar afgedongen op een tripje naar Marangu, waar we met onze roommates naar watervallen zouden gaan, een Maasai village, een blacksmith en een grot. Het afdingen was niet helemaal van harte gegaan, omdat we eigenlijk niet meer met deze touroperater wilde gaan, maar op eigen houtje. Maar voor zo weinig met een gids en alles geregeld (vervoer/eten) leek ons dit makkelijker en zo konden we gelijk ontdekken of hij geschikt was om safari’s bij te boeken (iets waar hijzelf niet over op kon houden, zucht). De touroperator Amani (die zichzelf ook wel eens voorstelt als Peter (?!) was een absolute gladjakker, en na het afdingen konden we hem eigenlijk niet meer uitstaan. We houden er niet zo van als mensen je “my friend” gaan noemen (we hebben elkaar niet eens op FB!). We vertrokken bij dalla dalla, omdat we volgens Amani voor deze prijs geen jeep konden krijgen.
We gingen via Moshi, waar we onze guide ontmoetten. Deze plaatste ons in een dalla dalla en vervolgens gingen Amani en hij nog even wat geld wisselen. 10 min later reed de dalla dalla weg zonder guide, die we met erg veel moeite (met behulp van een lieve leraar die graag zijn engels bij wilde spijkeren) ergens halverwege weer terugvonden. Dit begin was niet vlekkeloos, maar de rest van de tour werd niet beter. Om het niet als een klaagzang te laten klinken even kort samengevat in een aantal steekwoorden: 1 waterval i.p.v. 3, minigrotje, geen blacksmith, geen Maasaivillage en een zwijgende gids. Niet zo’n groot succes, maar het was een leuke dag. Totdat Amani ons ging stalken. Die avond bleef hij smsen en zelfs toen we volgende ochtend herhaaldelijk hadden gemeld dat een safari er niet inzat en we niets meer te zeggen hadden, hield hij niet op. We hadden al bijna 48uur niets meer gehoord, maar helaas kreeg Eva vanochtend weer een smeek-sms… ( steeds hoopt ze dat ze een sms van Lex krijgt, maar dan blijkt het Amani te zijn ) Stiekem zijn we toch wel bang dat hij ineens voor de deur staat…

Deze week hebben we o.a. meegelopen met een gynaecoloog. Waarbij het wel bijzonder was om een gynaecologisch spreekuur mee te maken waarin geen speculum werd gezien. Hij kon genoeg met vaginaal toucher en abdomen onderzoek (ook een spiraaltje eruit halen!). Ook wel bijzonder dat er ook mannen op dit spreekuur kwamen. Misschien toch niet zo’n specialistisch spreekuur… Maar goed, alle dokters zijn hier manusje van alles. De arts, waarvan wij dachten dat hij kinderarts was had namelijk deze week ook een keizersnede gedaan. Wel een bijzonder verhaal trouwens, want er werd met deze keizersnede een tweeling geboren, waarvan het meisje het voorste deel van haar schedel miste en een fors open ruggetje had met verlamde benen en klompvoetjes. Het was bijzonder, maar erg triest om te zien. Vooral wanneer je je bedenkt wat dit meisje hier voor toekomst zal hebben. En er kan niet erg veel voor haar gedaan worden.

De volgende dag heeft Eva met deze gynaecoloog meegekeken op OK. Er zou een abdominale hysterectomie plaatsvinden (voor niet medici: verwijdering van de baarmoeder via een grote snee dwars over de buik), i.v.m. fibreuze myomen (vleesbomen). Ik weet niet wie de echo voor deze operatie heeft gedaan, maar de baarmoeder was compleet normaal en de zwelling en pijn in de buik werd verklaard door 2 gigantische cysteuze ovaria (eierstokken). Dus deze zijn vervolgens eruit gehaald, en omdat Eva graag wilde weten wat er in de cystes zat, mocht zij ze openen. Het bleken muceuze cystes te zijn, pathologie moet nog volgen. Oh ja, Eva werd gevraagd om het gebed te doen voordat de operateur ging snijden. Maar omdat ze hem niet duidelijk verstond en totaal perplex was en niet 1,2,3 een gebed wist te beginnen, werd ze gelukkig gered door een zuster die het van haar overnam.

Verder heeft Julia nog uitleg gekregen over een gastroscopie (er werd gesproken over tangetje waarmee je biopten neemt alsof het de nieuwste Ferrari was…), die helaas (nouja, niet helaas voor de patiënt, want ze krijgen hier geen verdoving) niet door kon gaan omdat het apparaat kapot was. Verder hebben we nog meegelopen met OPD en met de CTC kliniek. Tijdens follow up van HIV kinderen in de CTC kliniek presenteerde zich ook een meisje van 7-8 jaar, dat helemaal opgezwollen was door vocht. Gezicht, buik, benen, het was geheel oedeem. Ze werd opgenomen onder verdenking van een nefrotisch syndroom. Sowieso was het ziektebeeld heel interessant om te zien, want zo erg kom je het in NL niet vaak tegen, maar wat ons nog meer aangreep het sociale aspect. Dit meisje was namelijk alleen met haar oudere broertje gekomen. Vader is overleden, moeder woont in Moshi en bibi (oma) zorgt voor de kinderen. Het meisje moest meteen blijven en werd naar de kinderafdeling gebracht. Het broertje werd naar huis gestuurd om kleren en eten op te halen. De familie zorgt hier voor de patiënt en ook eten moet door familie worden meegebracht. De Duitse arts uit de HIV kliniek had daarom maar in de status geschreven dat iemand moest zorgen dat dit kind eten kreeg, en dat zou zij dan wel betalen. Het probleem is alleen dat dit kind met haar ziektebeeld geen zout en genoeg eiwit moet binnenkrijgen. Maar dietisten zijn hier ver te zoeken, dus hebben wij besloten om haar dagelijks maar op te zoeken en haar eitjes en melk te brengen. Toen ik (Eva) eind van de middag bij dit meisje kwam kijken, was er nog geen arts langsgeweest om haar op te nemen en zat ze alleen op een kaal bed in de kleren waarin ze was aangekomen. Ik had een gekookt eitje meegenomen en wilde haar graag geruststellen omdat ze zo alleen was, maar ze keek mij alleen maar bang aan en verstond geen woord van wat ik zei. Ik kon nog net in swahili zeggen hoe ik heette en of ze ei lustte, maar daar hield het dan ook echt mee op… Ze zal wel hebben gedacht: waarom staat hier een enge mzungu met een eitje naast mijn bed. Maar goed, we hebben de zusters nu ook uitgelegd dat wij dagelijks even komen kijken bij haar omdat bibi ook nog niet gesignaleerd is. Het broertje kan gelukkig net iets meer engels en de zusters kunnen gelukkig ook goed vertalen.

Ook zijn we weer meegeweest op outreach. Super leuk! In de jeep met 3 dozen medicijnen op pad, dit keer bij zieke mensen op huisbezoek. We hebben o.a. een man gezien met een doorgemaakt herseninfarct a.g.v. een te hoge bloeddruk. En aangezien hij tijdens ons bezoek een gemeten bloeddruk van 200/110 had, en geen medicatie gebruikte, hebben we ook nog even in onze medicijndozen gesnuffeld en hebben een aantal pillen aspirine gegeven. En hem daarnaast geadviseerd om toch naar de dichtstbijzijnde arts te gaan voor regelmatige medicatie en controle. Op de terugweg hebben we geswingd op de achterbank van de jeep met onze collega’s op vrolijke afrikaanse kerkmuziek. En we hebben nog een korte stop bij een grote markt gehad, waar we flink groente en mango’s hebben ingeslagen met hulp van 1 van onze collega’s. Super nice, want hij regelde steeds discount en gratis extra’s!

Met deze groente en wat buffalo-vlees van Bob (hij was afgelopen weekend wezen jagen) hebben we een lekker maaltje bereid met onze roommates en Marcel (de duitse student, die hier voor een jaar vrijwilligerswerk doet). Dit is best een feestmaal, want vlees is hier schaars. Dat wil zeggen: Er is wel vlees, maar de slager verkoopt rundervlees dat de hele dag buiten een koelkast ligt en als je kip wil, moet je deze zelf slachten. We hebben dit onze Tanzaniaanse buurtjes dit al eens zien voordoen en Juul overweegt het nog samen met Vic omdat ze niet hypocriet willen zijn. Maar dat heeft nog wat tijd nodig.

Dit weekend zijn onze roommates op safari en doen wij het lekker rustig aan. We zijn wel van plan om nog op hash te gaan met Bob en de andere mzungus in town.
Zo, dat is toch wel weer een aardig lang verhaal geworden. Dus laten we dan maar stoppen en afsluiten met wat foto’s: https://picasaweb.google.com/111084871212672088429/Week3#

Nog bedankt voor alle lieve berichtjes!!! We vinden het echt heel leuk ze te lezen! So keep posting!

Ahsante sana!
xx